Donderdag, bezoek in het Park
Het team van Tamar Korat gaat elke donderdag het park om daar ‘de werkende dames en meisjes’ te bezoeken. Het team komt daar om naar ze te luisteren, hen te bemoedigen en om voor ze te bidden. De armoede is nog steeds heel erg groot, vaak hebben ze weinig tot niets te eten. Daarom gaat het team ook op twee donderdagen per maand voedsel uitdelen. Het team kookt dat eten zelf. Op deze manier willen ze de vrouwen en meisjes laten weten dat ze om hen geven. Het team ziet steeds meer jonge meisjes die naar het park komen om ‘te werken’. Het is hartverscheurend om te zien dat vanuit een gezin zowel de vrouwen als hun dochters naar het park komen om klanten te vermaken.
Een aantal maanden geleden ontmoette het team een dame die ze lang niet gezien hadden. Toen we haar vroegen waarom ze terug was gekomen deelde ze haar pijnlijke verhaal met ons:
“Ik ben een alleenstaande moeder en ik heb één dochter. Mijn man heeft ons verlaten waardoor de opvoeding van onze dochter alleen op mijn schouders terecht is gekomen. Mijn dochter zit op de middelbare school en zou gaan afstuderen. Ik was heel trots op haar. Om mijn dochter te kunnen onderhouden ging ik naar Het Park om ‘te werken’. Ik verdiende net genoeg om ons beide te kunnen onderhouden. Mijn dochter was heel blij dat ze bijna kon afstuderen en zijn tegen mij: “mam je kan straks stoppen met werken in het Park, ik studeer binnenkort af en dan kan ik voor je gaan zorgen!” Een paar weken voordat mijn dochter zou afstuderen kreeg zij een dodelijk ongeluk. Terwijl ze wachtte op een vriend kwam er een pick-up truck uit het niets. De truck raakte mijn dochter, reed over haar heen waardoor zij te plekke overleed”………
Haar wereld was gebroken, ze kon niet thuis blijven omdat de herinneringen aan haar dochter haar gek maakten en dus kwam ze terug naar het Park om haar eenzaamheid en verdriet te vervullen….
Wij hebben voor haar kunnen bidden en haar kunnen bemoedigen. De hopeloosheid die zij voelde toen ze haar enige kind had verloren is de uitzichtloosheid in de eenzaamheid die achterbleef.
Wij hebben haar kunnen vertellen dat de enige HOOP in het leven God is. Dat Hij een weg zal maken, daar waar zij geen weg meer ziet. We horen veel hartverscheurende verhalen uit het Park. Het kan ons als team soms zo overmannen en we kunnen ons als mensen daarin soms zo hulpeloos voelen. Dan heffen wij onze harten omhoog en kijken naar onze enige hoop in leven en in sterven: God, hij is onze HOOP. Hij maakt een weg daar waar naar onze mening, geen weg meer is. En dan zijn we blij dat we deze vrouw in het Park mochten ontmoeten, dat we haar die HOOP kunnen geven. Ons gebed is om met deze vrouwen en meisjes in het Park in december de geboorte van onze Here Jezus te vieren tijdens de kerstdagen. Jezus, Hij bracht HOOP in de wereld door als een baby naar ons toe te komen om ons te bevrijden van verdriet en pijn.
We zullen je binnenkort hier meer over vertellen!
